وقتي مقاله اي را براي ويرايش مقاله يا ترجمه مقاله بررسي مي كنيم، اولين نكته اي كه نظر ما را جلب مي كند، ساختار پاراگرافهاي آن است

هر مقاله اي يك عنوان دارد و خوانندگان مي دانند كجا بايد دنبال آن بگردند يعني بالاي اولين صفحه مقاله. خوانندگان مي دانند كه پس از عنوان، چكيده آمده و پس از آن هم معمولا ادبيات موضوع مي آيد.

درست همان قدر كه يك خواننده انتظاراتي راجع به ساختار كلي مقاله دارد، او درباره اين كه چطور يك بخش، پاراگراف، يا جمله بايد ساختاربندي شده باشد نيز توقعاتي دارد. اين توقعات نسبت به انتظارات مربوط به جايگاه چكيده و… ناخودآگاه تر و ضمني تر هستند. اما، در هر صورت بر اساس اين استوار است كه خواننده معمولا چگونه اطلاعات را در يك بخش، پاراگراف، يا جمله پيدا كرده و دريافت مي كند.

هر پاراگراف مثل جهاني خرد در يك مقاله مي باشد: عنوان خود را دارد (Topic Sentence)، و جملات ديگر همانند بخش هاي مختلف مقاله عمل مي كنند و جمله آخر مثل نتيجه گيري است.

پس نكات مهم پاراگراف نويسي براي هر قسمتي از هر section (به غير از اولين پاراگراف) معمولا به صورت زير است:

1. يك Topic Sentence كه به خواننده مي گويد پاراگراف راجع به چيست و به طرقي آن را به پاراگراف پيشين متصل مي كند.
2. بين يك تا هشت جمله در قالب يك ترتيب منطقي كه موضوع را بسط مي دهد.
3. يك جمله نتيجه گيري كه احتمالا به جمله اول يا به پاراگراف بعدي اشاره دارد.

سه المان اين ساختار را به تفصيل در قسمت هاي آينده خواهيم ديد. هدف شما اين است كه به خواننده نشان دهيد كه پاراگراف شما چطور در بافت آن چه كه پيش و پس از آن آمده، جاي مي گيرد. شما بايد اطلاعات را براي خواننده سازمان دهي كنيد و طوري نباشد كه مجبور بشود اطلاعاتي را كه شما به او مي دهيد، خودش سازمان دهي كند. «تنها يك ايده خاص بايد در هر جمله بيان شده و تنها يك ايده كلي (ايده شفاف مركزي) بايد در هر پاراگراف توصيف شود»

ويرايش مقاله انگليسي